Zgodnie z przepisami ustawy z dni 18 grudnia 2003 r. o zakładach leczniczych dla zwierząt[1] formą prawną dedykowaną do prowadzenia do świadczenia usług z zakresu medycyny weterynaryjnej jest tzw. zakład leczniczy dla zwierząt. W ustawie zakład ten jest definiowany jako placówka ochrony zdrowia i dobrostanu zwierząt utworzona w celu świadczenia ww. usług, wyposażona w środki majątkowe służące do ich świadczenia. W ustawie wskazano również, iż pomocniczym celem utworzenia i utrzymywania takiego zakładu może być także realizacja zadań dydaktycznych i badawczych.

Co do zasady świadczenie usług weterynaryjnych w zakładzie leczniczym zostało zastrzeżone dla lekarzy weterynarii posiadających prawo wykonywania zawodu[2]. Niektóre wprost wskazane w przepisach tej ustawy usługi mogą być również realizowane także przez osobę, która posiada tytuł technika weterynarii[3], przy czym takie usługi jak czynności pomocnicze przy wykonywaniu sekcji zwłok zwierzęcych, opieka nad zwierzętami leczonymi w warunkach ambulatoryjnych i stacjonarnych oraz wykonywanie zabiegów sanitarnohigieniczych i fizykoterapeutycznych, winny być wykonywane przez tę osobę pod nadzorem lekarza weterynarii.

W przepisach ustawy wyróżniono pięć rodzajów zakładów leczniczych dla zwierząt, tj. gabinet weterynaryjny, przychodnię weterynaryjną, lecznicę weterynaryjną, klinikę weterynaryjną oraz weterynaryjne laboratorium diagnostyczne. W wypadku weterynaryjnego laboratorium diagnostycznego zastrzeżono, iż jest ono przeznaczone do świadczenia usług laboratoryjnych, w szczególności badań diagnostycznych, na rzecz innych zakładów leczniczych dla zwierząt lub innych podmiotów, a ponadto, iż nie może ono świadczyć usług weterynaryjnych. Każdy z pozostałych zakładów leczniczych może natomiast świadczyć usługi weterynaryjne w pełnym zakresie określnym w przepisach ustawy. 

Opisane wyżej rodzaje zakładów leczniczych nie zostały odrębnie zdefiniowane na potrzeby zastosowania przepisów ustawy. Jedyne praktyczne zastosowanie ww. rozróżnienia związane jest z wymogami dotyczącymi wyposażenia siedziby zakładu leczniczego, które zostały zróżnicowane dla poszczególnych zakładów (art. 7 – 11 ustawy wraz z przepisami wykonawczymi[4]) i których spełnienie warunkuje wpis danego zakładu do ewidencji zakładów leczniczych dla zwierząt. Analiza wpisów zamieszczonych w ewidencjach zakładów leczniczych prowadzonych dla poszczególnych województw wskazuje, iż najczęściej występującym rodzajem zakładów leczniczych jest gabinet oraz przychodnia lecznicza, dla prowadzenia których zastrzeżono najmniej rygorystyczne wymogi w zakresie ich wyposażenia.  

Zakład leczniczy może utworzyć i prowadzić każdy podmiot posiadający zdolność prawną, tj. zarówno osoby fizyczne, osoby prawne jak i tzw. ułomne osoby prawne – jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej (np. spółka jawna, partnerska, komandytowa, komandytowa – akcyjna).

Kierownikiem zakładu leczniczego dla zwierząt może być natomiast wyłącznie lekarz weterynarii posiadający prawo wykonywania zawodu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przy czym w wypadku przychodni weterynaryjnej lekarz ten powinien dodatkowo legitymować się co najmniej rocznym okresem pracy w zawodzie lekarza weterynarii, w wypadku lecznicy weterynaryjnej, co najmniej 2-letnim okresem pracy w zawodzie lekarza weterynarii, zaś w wypadku kliniki weterynaryjnej lub weterynaryjnego laboratorium diagnostycznego, co najmniej 5-letnim okresem pracy w zawodzie lekarza weterynarii. W każdym wypadku lekarz weterynarii może kierować tylko jednym zakładem leczniczym dla zwierząt. Dodatkowo lekarz weterynarii kierujący zakładem leczniczym dla zwierząt nie może równocześnie wykonywać zawodu w zakładzie leczniczym dla zwierząt i w hurtowni farmaceutycznej prowadzącej obrót produktami leczniczymi, paszami leczniczymi i wyrobami medycznymi stosowanymi wyłącznie u zwierząt.

Prowadzenie zakładu leczniczego dla zwierząt jest działalnością regulowaną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2023 r., poz. 221, t.j.). W konsekwencji powyższego przedsiębiorca może wykonywać tę działalność, jeśli spełnia warunki określone przepisami ustawy o zakładach leczniczych dla zwierząt i po uzyskaniu wpisu do właściwego rejestru działalności regulowanej. Wpis do rejestru działalności regulowanej uprawnia przedsiębiorcą do wykonywania działalności gospodarczej na terenie całego kraju i przez czas nieokreślony.

Funkcję rejestru działalności regulowanej w ramach wskazanej ustawy pełni ewidencja zakładów leczniczych, którą prowadzi, właściwa ze względu na siedzibę zakładu leczniczego dla zwierząt, okręgowa rada lekarsko – weterynaryjna. Tym samym warunkiem rozpoczęcia świadczenia usług przez zakład leczniczy dla zwierząt jest uzyskanie przez ten zakład wpisu do ewidencji zakładów leczniczych.

Co istotne uznanie działalności zakładu leczniczego za działalność regulowaną oznacza jednocześnie zakwalifikowanie działalności tych zakładów do działalności gospodarczej, w rozumieniu at. 3 ustawy – Prawo przedsiębiorców.

Podmiot ubiegający się o dokonanie wpisu do ewidencji zakładów leczniczych dla zwierząt, poza spełnieniem warunków dotyczących wyposażenia stałej siedziby poszczególnych rodzajów zakładów leczniczych (art. 7 – 11 ustawy), statusu kierownika zakładu (art. 5 ust. 2, art. 13), musi posiadać także wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (w wypadku przedsiębiorców prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą, w tym także w formie spółki cywilnej), albo Krajowego Rejestru Sądowego (w wypadku osób prawnych i jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, podlegających wpisowi do rejestru).

Podstawą wpisu zakładu leczniczego dla zwierząt do ewidencji jest wniosek podmiotu prowadzącego zakład. Wpis, następuje w drodze uchwały właściwej okręgowej rady lekarsko-weterynaryjnej. W tej samej formie następuje też odmowa wpisu, zmiana wpisu, skreślenie z ewidencji. Od każdej z ww. uchwał podmiotowi ubiegającemu się o wpis przysługuje odwołanie do Krajowej Rady Lekarsko – Weterynaryjnej, a w wypadku jego nieuwzględnienia, skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego[5].

Jak wskazuje się w orzecznictwie odmowa wpisu może nastąpić w przypadku stwierdzenia, że zakład leczniczy nie spełnia wymagań określonych w przepisach art. 7-11 lub narusza inne przepisy ustawy o zakładach leczniczych dla zwierząt, lub ustawy o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-weterynaryjnych[6].

Po dokonaniu wpisu, właściwa okręgowa rada lekarsko – weterynaryjna może dokonać skreślenia danego podmiotu z ewidencji zakładów leczniczych dla zwierząt, z przyczyn dotyczących zarówno samego zakładu leczniczego jak i z przyczyn dotyczących osoby fizycznej, która utworzyła i prowadzi zakład. Ma to miejsce w następujących wypadkach:

1. gdy okręgowa rada lekarsko-weterynaryjna dokonała wpisu z naruszeniem prawa;
2. na wniosek podmiotu prowadzącego zakład leczniczy;
3. w przypadku stwierdzenia, że zakład leczniczy dla zwierząt przestał spełniać wymogi określone odpowiednio w art. 5 – 11 ustawy lub narusza inne przepisy ustawy albo zostało stwierdzone naruszenie przepisów ustawy z dnia 21 grudnia 1990 r. o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-weterynaryjnych – w tym wypadku okręgowa rada lekarsko – weterynaryjna zobowiązana jest wezwań dany zakład do usunięcia uchybień w określonym terminie i dopiero po jego bezskutecznym upływie może dokonać wykreślenia. Obowiązek wyznaczenia tego terminu nie ma natomiast zastosowania w przypadku stwierdzenia, że usługi weterynaryjne świadczone są w tym zakładzie przez osoby nieuprawnione do świadczenia tego typu usług, a także wówczas gdy ponownie stwierdzono uchybienia w działalności zakładu, o których mowa powyżej. W tych wypadkach okręgowa rada lekarsko-weterynaryjna skreśla z ewidencji zakład leczniczy dla zwierząt bez wyznaczenia terminu do usunięcia uchybień;
4. jeżeli zakład leczniczy dla zwierząt w terminie trzech miesięcy od dnia dokonania wpisu do ewidencji nie podjął działalności w zakresie świadczenia usług weterynaryjnych – w tym wypadku okręgowa rada lekarsko – weterynaryjna zobowiązana jest wezwać dany zakład do podjęcia działalności w określonym terminie i dopiero po jego bezskutecznym upływie może dokonać wykreślenia.

W przypadkach, w których zakład leczniczy utworzyła i prowadzi osoba fizyczna będąca lekarzem weterynarii, okręgowa rada lekarsko – weterynaryjna ma obowiązek skreślić ten podmiot z ewidencji w przypadku pozbawienia lub zawieszenia lekarza weterynarii w prawie wykonywania zawodu[7], zrzeczenia się przez lekarza weterynarii tego prawa, a także w wypadku skreślenia lekarza weterynarii z rejestru członków okręgowej izby lekarsko-weterynaryjnej z innych przyczyn niż wskazane powyżej.

Zasady świadczenia usług weterynaryjnych w pewnych aspektach zostały uregulowane w przepisach ustawy w sposób zbliżony do zasad świadczenia usług przez podmioty wykonujące działalność leczniczą, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej[8].

Analogicznie jak w przypadku podmiotów prowadzących działalność leczniczą, także w przypadku podmiotów prowadzących zakład lecznicze dla zwierząt, ustawodawca zdecydował się na pozbawienie tych podmiotów prawa możliwości reklamy ich usług[9]. Stosownie do przepisów ustawy, zakład może podawać do wiadomości publicznej wyłącznie informacje o zakresie i rodzajach świadczonych usług weterynaryjnych, godzinach otwarcia zakładu leczniczego dla zwierząt oraz adresie zakładu leczniczego dla zwierząt, przy czym zarówno forma jak i treść tych informacji nie mogą nosić cech reklamy. Co prawda z treści przepisów ustawy nie wynika wprost zakaz reklamy usług weterynaryjnych, niemniej jednak na gruncie ustawy o działalności leczniczej powszechnie przyjmuje się, iż przepis o analogicznej treści wprowadza właśnie zakaz reklamy takich usług. W taki sam sposób należy oceniane są również tożsame ograniczenia, które wynikają z przepisów ustawy o zakładach leczniczych dla zwierząt. W konsekwencji powyższego podmiot prowadzący taki zakład nie może podejmować żadnych działań, które miałyby nakłaniać jego obecnych lub potencjalnych klientów do skorzystania z jego usług, w szczególności zaś używać w przekazie adresowanym do osób trzecich (np. informacje zamieszczane na stronie internetowej), zwrotów wartościujących świadczone przez niego usługi, ich jakość, fachowość personelu, czy też promocyjne ceny świadczenia takich usług. Wskazane podmioty nie mogą również prowadzić aktywnych działań promocyjno – reklamowych, takich jak rozdawanie ulotek, wizytówek, broszur lub innych materiałów reklamowych poza siedzibą zakładu leczniczego dla zwierząt, wysyłanie ogłoszeń pocztą, internetowych i SMS-owych, zlecać pisania artykułów na zamówienie w mediach oraz artykułów sponsorowanych w mediach, plakatów, z wyjątkiem ogłoszeń o obowiązujących szczepieniach, informacji na samochodach lub innych środkach komunikacji, z wyjątkiem samochodu używanego przez zakład leczniczy dla zwierząt, właściciela i kierownika tego zakładu, tworzenia w celach reklamowania usług: prezentacji, filmów z przeprowadzanych zabiegów, stosowanego leczenia, dostępnych powszechnie (np. strony internetowe), umieszczania informacji na przystankach komunikacji publicznej. Niedopuszczalne jest również zamawianie lub sponsorowanie audycji i publikacji w mediach na temat zakładu leczniczego dla zwierząt[10].

Z kolei obowiązki informacyjne, a także związane z pozyskiwaniem zgody na określone leczenie weterynaryjne, czy też dotyczące zasad prowadzenia dokumentacji medycznej zostały skonstruowane na wzór rozwiązań przewidzianych w przepisach ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta[11] oraz ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty[12], oczywiście z zachowaniem odrębności wynikających ze specyfiki leczenia weterynaryjnego. Zgodnie z przepisami ustawy o zakładach leczniczych dla zwierząt, właściciel lub opiekun zwierzęcia, któremu zakład leczniczy dla zwierząt świadczy usługę weterynaryjną, jest uprawniony do uzyskania informacji o stanie zdrowia zwierzęcia, metodach leczenia, dających się przewidzieć skutkach ich zastosowania lub zaniechania oraz o przewidywanych kosztach usługi weterynaryjnej. Jak widać, na gruncie ww. przepisu nie ma znaczenia, czy osoba zamierzająca skorzystać z usług weterynaryjnych jest właścicielem danego zwierzęcia – wystarczające jest sprawowanie nad nim faktycznej opieki. Co prawda w ww. przepisie nie użyto zwrotu „faktyczny opiekun”[13].  W mojej ocenie nie zmienia to faktu, iż chodzi w nim o osobę, która sprawuje faktyczną opiekę nad zwierzęciem. Co jednak najważniejsze, na gruncie analizowanej ustawy nie ma znaczenia czy opieka ta sprawowana jest w sposób stały – z punktu widzenia lekarza weterynarii udzielającego świadczenia znaczenie będzie miało jedynie to, czy dana osoba sprawuje opiekę nad zwierzęciem w dacie zlecania usługi weterynaryjnej. Powyższe znacznie ułatwia i przyspiesza udzielenie temu zwierzęciu niezbędnej pomocy przez lekarza weterynarii, który nie ma obowiązku badania relacji prawnej pomiędzy zwierzęciem a jego opiekunem.

W kwestii własności zwierzęcia, należy przy tym mieć na uwadze, iż na gruncie obowiązującego porządku prawnego, prawo to nie jest klasycznym prawem własności w rozumieniu art. 140 k.c., zaś przepisy kodeksu cywilnego o treści i wykonywaniu własności mają tutaj tylko odpowiednie zastosowanie[14]. W przepisach tej ustawy nie znajdujemy jednak żadnych regulacji, które pozwoliłyby na zweryfikowanie w obiektywny sposób czy dana osoba rzeczywiście ma status właściciela danego zwierzęcia. W mojej ocenie, kierując się domniemaniami wskazanymi w tej ustawie, jedyne co jest możliwe do zweryfikowania, to to czy dana osoba jest posiadaczem samoistnym zwierzęcia, a więc osobą, która wyraża wolę wykonywania w stosunku do tego zwierzęcia prawa własności. Zgodnie bowiem z art. 339 k.c. domniemywa się, że ten, kto rzeczą faktycznie włada, jest posiadaczem samoistnym. Nie wchodząc w szczegółowe rozważania dotyczące tej kwestii wskazać należy, iż nie każde posiadanie samoistne opiera się na prawie własności i tym samym nie każdy posiadacz samoistny jest właścicielem posiadanej rzeczy. Mając na względzie te okoliczności trudno jest nawet wyobrazić sobie w jaki sposób lekarz weterynarii miałby zweryfikować czy dana osoba jest właścicielem zwierzęcia. W zdecydowanej większości wypadków ocena możliwości udzielenia świadczenia opierać się zatem będzie na elemencie sprawowania prze jego posiadacza faktycznej opieki nad zwierzęciem.

W ustawie o zakładach leczniczych dla zwierząt, odmiennie niż ma to miejsce w ustawie o zawodzie lekarza i dentysty, nie przewidziano natomiast możliwości udzielenia informacji stanie zdrowia zwierzęcia, metodach leczenia, dających się przewidzieć skutkach ich zastosowania lub zaniechania oraz o przewidywanych kosztach usługi weterynaryjnej, innym osobom niż wskazane w treści tego przepisu, w tym także za zgodą właściciela lub opiekuna.

Co do zasady, lekarz weterynarii nie ma obowiązku uzyskiwania pisemnej zgody na świadczenie usługi weterynaryjnej, niezależnie od jej rodzaju. W tym zakresie ustawodawca, jak się wydaje, oparł się na zasadzie zgody domniemanej, wynikającej z samego faktu zlecenia świadczenia usługi weterynaryjnej dotyczącej zwierzęcia. Stosownie do przepisów ustawy, lekarz weterynarii przed przystąpieniem do świadczenia usługi weterynaryjnej jedynie może żądać od posiadacza zwierzęcia wyrażenia pisemnej zgody na świadczenie tej usługi weterynaryjnej. W każdym wypadku zależy to zatem od uznania lekarza weterynarii udzielającego danego świadczenia. Analogicznie, jak w wypadkach opisanych w przepisach ustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentysty, wskazane byłoby, aby taka zgoda była pozyskiwana w razie konieczności wykonania zabiegu operacyjnego albo metody leczenia lub diagnostyki stwarzającą podwyższone ryzyko dla zwierzęcia.

Zakład leczniczy dla zwierząt, podobnie jak podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych ma obowiązek prowadzić dokumentację świadczonych usług weterynaryjnych oraz zapewniać jej ochronę i poufność. Dostęp do tej dokumentacji jest przy tym reglamentowany i zastrzeżony dla niektórych tylko osób, w tym w szczególności dla posiadaczy zwierząt czy też dla innych zakładów leczniczych dla zwierząt (jeżeli dokumentacja ta jest niezbędna do zapewnienia ciągłości świadczenia usług weterynaryjnych). Dokumentacja powinna być przechowywana przez zakład leczniczy dla zwierząt przez okres 3 lat, zaś informacje w niej zawarte objęte są tajemnicą zawodową. Szczegółowe zasady prowadzenia tej dokumentacji określa rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 29 września 2011 r. w sprawie zakresu i sposobu prowadzenia dokumentacji lekarsko-weterynaryjnej i ewidencji leczenia zwierząt oraz wzorów tej dokumentacji i ewidencji[15].

W przepisach ustawy oraz rozporządzenia nie uregulowano, w jaki sposób udostępniana jest ww. dokumentacja, nie wskazano również maksymalnej wysokości opłat za udostępnienie tej dokumentacji osobie uprawnionej. W tym zakresie, podmiot prowadzący zakład leczniczy dla zwierząt, w razie wątpliwości, może posiłkować się przepisami ustawy o prawa pacjenta (…). Udostępnienie tej dokumentacji może nastąpić zatem do wglądu, w siedzibie podmiotu prowadzącego zakład, poprzez sporządzenie odpisu wyciągu, odpisu, kopii lub wydruku, za pośrednictwem środka komunikacji elektronicznej (w tym także w formie skanu dokumentacji prowadzonej w formie papierowej) lub na informatycznym nośniku danych. W przypadku organów władzy publicznej albo sądów powszechnych, dokumentację medyczną należy wydać tym podmiotom, na ich żądanie, w oryginale, za potwierdzeniem odbioru i z zastrzeżeniem zwrotu po wykorzystaniu. Ustalenie wysokości opłat za udostępnienie dokumentacji leży po stronie podmiotu prowadzącego zakład. W tym zakresie nie obowiązują ograniczenia dotyczące maksymalnej wysokości tych opłat. Należy jednak mieć na uwadze, iż podmiot prowadzący zakład leczniczy dla zwierząt nie może stosować cen nadmiernie wygórowanych i utrudniających dostęp do tej dokumentacji. Tego typu działanie może zostać bowiem zakwalifikowane jako czyn nieuczciwej konkurencji. W razie wątpliwości co do wysokości danej opłaty, zasadnym jest zweryfikowanie ustalonej opłaty w oparciu o kryteria wskazane w przepisach ustawy o prawach pacjenta (…)[16]. Opłata, której wysokość nie będzie przekraczać opłaty maksymalnej wynikającej z przepisów tej ustawy, w mojej ocenie, stanowić będzie opłatę zgodną z przepisami prawa.

Usługi weterynaryjne mają charakter odpłatny i ich podstawą jest umowa, zawierana pomiędzy zakładem leczniczym a właścicielem lub opiekunem faktycznym zwierzęcia. Regulacja ustawowa dotycząca ww. umowy jest bardzo skąpa  – poświęcono jej jedynie dwa przepisy, tj. art. 25 ust. 4 ustawy, zgodnie z którym wynagrodzenie za usługi weterynaryjne świadczone przez zakład leczniczy dla zwierząt ma charakter umowny oraz art. 27 ustawy, zgodnie z którym posiadacz zwierzęcia jest obowiązany do pokrycia wszelkich kosztów związanych z profilaktyką i leczeniem zwierzęcia oraz unieszkodliwieniem zwłok zwierzęcia w przypadku jego śmierci (o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej). Z zestawienia ww. przepisów wynika zatem, iż na wynagrodzenie zakładu leczniczego składają się zarówno koszty bezpośrednio związane z opieką leczniczą nad zwierzęciem jak i wynagrodzenie, którego wysokość określa podmiot prowadzący zakład leczniczy. W pozostałym zakresie, nieuregulowanym w przepisach ustawy, do treści tej umowy należy stosować odpowiednio przepisy o umowie zlecenie, zgodnie z art. 750 ustawy z dnia  23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny[17].

W związku z tym, iż klientami zakładu leczniczego dla zwierząt, są, w przeważającej mierze, konsumenci, do usług świadczonych przez te zakłady, będą mieć zastosowanie przepisy ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta[18]. Tym samym na podmiotach prowadzących takie zakłady, spoczywają określone obowiązki informacyjne, związane odpłatnym świadczeniem takich usług, w tym obowiązek poinformowania konsumenta w sposób jasny i zrozumiały najpóźniej w chwili wyrażenia przez konsumenta woli związania się umową o:

1. głównych cechach świadczonych usług, z uwzględnieniem przedmiotu świadczenia oraz sposobu porozumiewania się z konsumentem;
2. danych identyfikujących zakład leczniczy, w szczególności o firmie, organie, który zarejestrował działalność gospodarczą, i numerze, pod którym został zarejestrowany, adresie, pod którym prowadzi przedsiębiorstwo, i numerze telefonu przedsiębiorstwa;
3. łącznej cenie lub wynagrodzeniu za świadczenie wraz z podatkami, a gdy charakter przedmiotu świadczenia nie pozwala, rozsądnie oceniając, na wcześniejsze obliczenie ich wysokości – sposobie, w jaki będą one obliczane, a także opłatach za dostarczenie, usługi pocztowe oraz jakichkolwiek innych kosztach, a gdy nie można ustalić wysokości tych opłat – o obowiązku ich uiszczenia;
4. sposobie i terminie spełnienia świadczenia przez przedsiębiorcę oraz stosowanej przez przedsiębiorcę procedurze rozpatrywania reklamacji;
5. przewidzianej przez prawo odpowiedzialności przedsiębiorcy za zgodność świadczenia z umową;
6. treści usług posprzedażnych i gwarancji;
7. czasie trwania umowy.

Piśmiennictwo:

1. ustawa z dnia 18 grudnia 2003 r. o zakładach leczniczych dla zwierząt (Dz. U. z 2019 r., poz. 24 t.j.);
2. ustawa z dnia 21 grudnia 1990 r. o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-weterynaryjnych (Dz.U.2023.154 t.j.);
3. rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 16 sierpnia 2004 r. w sprawie wymagań dla gabinetów weterynaryjnych (Dz. U. nr 194, poz. 1990);
4. rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 16 sierpnia 2004 r. w sprawie wymagań dla przychodni weterynaryjnych (Dz. U. nr 194, poz. 1991);
5. rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 16 sierpnia 2004 r. w sprawie wymagań dla lecznic weterynaryjnych (Dz. U. nr 194, poz. 1992);
6. rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 16 sierpnia 2004 r. w sprawie wymagań dla klinik weterynaryjnych (Dz. U. nr 194, poz. 1993);
7. rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 16 sierpnia 2004 r. w sprawie wymagań dla weterynaryjnych laboratoriów diagnostycznych (Dz. U. nr 194, poz. 1994);
8. ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2023 r., poz. 1610 t.j.).
9. ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2023 r., poz. 1634 t.j.);
10. wyrok WSA w Warszawie z 9.06.2006 r., IV SA/Wa 431/06, LEX nr 219359;
11. ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz.U. z 2023, poz. 991 t.j.;
12. uchwała KRL-W nr 116/2008/IV;
13. ustawa z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz.U. z 2023 r., poz. 1545, t.j.);
14. ustawa z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz.U. z 2023 r., poz. 1516, t.j.);
15. ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz.U. z 2023 r., poz. 1580 t.j.),
16. wyrok NSA z 3.11.2011 r., II OSK 1628/11, LEX nr 1151962;
17. rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 29 września 2011 r. w sprawie zakresu i sposobu prowadzenia dokumentacji lekarsko-weterynaryjnej i ewidencji leczenia zwierząt oraz wzorów tej dokumentacji i ewidencji (Dz.U. z 2011, Nr 224, poz. 1347);
18. ustawa z dnia  23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2023, poz. 1610 t.j.);
19. ustawa z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz.U.2020, poz. 287 t.j).

___________________________________________________________________________

adwokat Tomasz Cytarzyński

---

[1] Dz. U. z 2019 r., poz. 24 t.j.

[2] warunki oraz zasady przyznania takiego prawa określone zostały w art. 2 – 2n ustawy z dnia 21 grudnia 1990 r. o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-weterynaryjnych Dz.U.2023.154 t.j.

[3] pobieranie prób do badań laboratoryjnych; czynności pomocnicze przy wykonywaniu sekcji zwłok zwierzęcych; udzielanie pierwszej pomocy w przypadkach: niedyspozycji żołądkowo-jelitowych o przebiegu ostrym z zagrożeniem życia zwierzęcia, zadławienia, zranienia lub złamania, porodu niewymagającego cięcia płodu lub zabiegu chirurgicznego; wykonywanie badań klinicznych w zakresie niezbędnym do udzielenia pierwszej pomocy; podawanie leków przepisanych przez lekarza weterynarii lub dostępnych bez recepty; asystowanie przy zabiegach chirurgicznych; opieka nad zwierzętami leczonymi w warunkach ambulatoryjnych i stacjonarnych; wykonywanie zabiegów sanitarnohigieniczych i fizykoterapeutycznych.

[4] Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 16 sierpnia 2004 r. w sprawie wymagań dla gabinetów weterynaryjnych (Dz. U. nr 194, poz. 1990);

Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 16 sierpnia 2004 r. w sprawie wymagań dla przychodni weterynaryjnych (Dz. U. nr 194, poz. 1991);

Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 16 sierpnia 2004 r. w sprawie wymagań dla lecznic weterynaryjnych (Dz. U. nr 194, poz. 1992);

Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 16 sierpnia 2004 r. w sprawie wymagań dla klinik weterynaryjnych (Dz. U. nr 194, poz. 1993);

Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 16 sierpnia 2004 r. w sprawie wymagań dla weterynaryjnych laboratoriów diagnostycznych (Dz. U. nr 194, poz. 1994).

[5] art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2023 r., poz. 1634 t.j.);

[6] wyrok WSA w Warszawie z 9.06.2006 r., IV SA/Wa 431/06, LEX nr 219359.

[7] przesłanki zawieszenia lub pozbawienia prawa do wykonywania tego zawodu określone zostały w art. 6 ustawy z dnia 21 grudnia 1990 r. o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-weterynaryjnych Dz.U.2023.154 t.j.

[8] Dz.U. z 2023, poz. 991 t.j.

[9] art. 14 ustawy o działalności leczniczej.

[10] uchwała KRL-W nr 116/2008/IV

[11] ustawa z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U. z 2023 r., poz. 1545, t.j.);

[12] Dz.U. z 2023 r., poz. 1516, t.j.

[13] Definicja stałego opiekuna znajduje się w przepisach ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U. z 2023 r., poz. 1545, t.j.). Jest nim osoba sprawująca, bez obowiązku ustawowego, stałą opiekę nad pacjentem, który ze względu na wiek, stan zdrowia albo stan psychiczny opieki takiej wymaga.

[14] art. 1 ust. 2 ustawy  z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz.U. 2023, poz. 1580 t.j.), wyrok NSA z 3.11.2011 r., II OSK 1628/11, LEX nr 1151962.

[15] Dz.U. z 2011, Nr 224, poz. 1347.

[16] Zgodnie z art. 28 ust. 4 wskazanej ustawy maksymalna wysokość opłaty za:

1)            jedną stronę wyciągu albo odpisu dokumentacji medycznej – nie może przekraczać 0,002,

2)            jedną stronę kopii albo wydruku dokumentacji medycznej – nie może przekraczać 0,00007,

3)            udostępnienie dokumentacji medycznej na informatycznym nośniku danych – nie może przekraczać 0,0004

– przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim kwartale, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” na podstawie art. 20 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, począwszy od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło ogłoszenie.

[17] Dz.U. z 2023, poz. 1610 t.j.

[18] Dz.U.2020, poz. 287 t.j.